Tijdens mijn verblijf  in Griekenland, bij het bezoeken van orthodoxe kloosters en kerken werd ik getroffen door de spirituele uitstraling van antieke iconen. Het boeide mij zozeer dat ik uiteindelijk deze religieuze schilderkunst wilde aanleren. In iconograaf Joris Van Ael vond ik de professionele leermeester,  die mij zowel de oorspronkelijke schildertechnieken, als de spirituele  en historische achtergronden van de icoon  kon bijbrengen. Gedurende 10 jaar volgde ik de cursussen iconografie onder zijn leiding  in de Abdij van Averbode. Mijn massieve houten panelen vervaardig, en prepareer ik ook zelf. Bij voorkeur werk ik naar  goede voorbeelden  van  Griekse en Russische iconen van voor de 17e eeuw, die nog niet beïnvloed werden door de westerse schilderkunst, waardoor recentere iconen veelal afwijken van het oorspronkelijke prototype.  Mijn tempera verf maak ik zoveel mogelijk met natuurlijke pigmenten,  en ik gebruik voor mijn iconen enkel kwaliteitsvol bladgoud. Meermaals  stelde ik mijn werken tentoon,  ook samen met echtgenote Frieda Sels die aquarelleert.Op deze site kan u 60 snapshots bekijken, met info, uit de video die ik opnam tijdens het vervaardigen van de Heilige Lucas icoon. Alle werken die ik tot hiertoe vervaardigde kan u op de galerij van deze site bekijken.  

DE SCHILDER

Het   “mysterie”   van   de   iconen   ligt   nog   dieper   dan   de   schildertechniek,   het   houdt   verband   met   het   inhoudelijke. Men voelt, zonder het in woorden te kunnen vatten, dat men met een andere gevoelswereld te maken heeft. Citaat uit “iconen bekijken en begrijpen” door Marcel Watté.

Wat zijn Iconen? (een korte toelichting) : Het   woord   Icoon   komt   van   het   Grieks   “eikon”   wat   beeld   betekent.   Het   wordt   meestal   gebruikt   voor   op   hout   geschilderde voorstellingen   van   Christus,   de   Moeder   Gods,   en   de   heiligen.   Zij   maken   in   de   Oosters-Orthodoxe   kerk   deel   uit   van   de   eredienst. Anders   dan   schilderijen   van   de   westerse   wereld,   willen   deze   afbeeldingen   een   venster   openen   naar   een   “andere”   wereld.   Zij   zijn als   het   ware   een   gestileerde   kijk   op   de   eeuwigheid.   Iconen   worden   "geschreven"   zegt   men.   Ze   zijn   immers   de   verpersoonlijking van de bijbelse verhalen, op deze wijze dan als afbeelding ook voor iedereen verstaanbaar.  De   iconen   hebben   in   de   orthodoxe   kerken   hun   vaste   plaats   aan      de   iconostase,   de   beeldenwand,   en   op      het   proskynetarion,   de staande   lessenaar      waarop,   afhankelijk   van   de   heiligenkalender,   steeds   een   andere      icoon   komt   te   liggen.   In       het      huis   van   de gelovigen   hangen   of   staan   de   iconen   in   een      hoek   (de      schone   hoek)   en   ervoor   brandt   een   lamp.   Wanneer   een   bezoeker   de kamer   binnenkomt,   buigt   hij   eerst   voor      de   iconen,   alvorens   de   gastheer   te   begroeten,   een   gewoonte   dat   nu   nog   steeds   in gebruik is.